Hard onderuit gaan

In het weekend van half oktober ben ik met mijn fiets onderuit gegaan. Een combinatie van regen en gladde tramrails in een straat waar ik af wilde slaan. Ik keek om, zag dat het kon, stak mijn hand uit en sorteerde alvast richting zijweg. Ik voelde ineens dat ik de grip op mijn band kwijt raakte en mijn fiets langzaam onder me weggleed. Dan draai ik iets met mijn fiets en vang mezelf op met mijn linker onderarm. Ik kijk tegen de voorkant van een auto aan (die achter me reed). In een flits bedenk ik me wat te doen als deze auto naar me toe zou rijden. Gelukkig zie ik hem stilstaan. Ik had anders iets moeten verzinnen om daar van die straat weg te komen. Ergens vlak voor ik zag dat ie stilstaat, bedenk ik me: Kan ik weglopen? Nee, ik lig half onder mijn fiets. Kan ik me opkrullen, mijn handen om mijn hoofd en mezelf beschermen? Maar dat hoeft gelukkig niet. Ik registreer wel ergens pijn.

Er staan al snel mensen bij me. Gaat het? Ja het gaat wel. De ene vrouw pakt mijn rugzak. Huh, was die van mijn rug afgegaan, wanneer dan? De andere vrouw zegt, is me ook overkomen met een kind achterop. Ze vraagt of ik op kan staan. Ja dat lukt. Het doet wel zeer. Ik zeg die k**** tramrails. Ik vraag of ze mijn spullen naar die kant (de overkant) willen brengen. Hoef ik niet nog een keer die straat over, denk ik in een flits. Eenmaal aan de overkant zegt de ene mevrouw, neem je tijd, kom maar even bij.

“Neem je tijd”

Wat een super fijne zin om te horen. De tijd mogen nemen. Wat voel ik? Pijn. Ik val bijna flauw, maar dat wil ik niet. Flauwvallen is wel een dingetje, vroeger met prikken op de lagere school is het me 2 keer overkomen. Word je ergens wakker waar je eerst niet was. Heel vervelend. Ik adem snel door om meer zuurstof te krijgen. Waar is de pijn? Mijn benen doen niet zeer, mijn arm, hand wel een beetje. Ik woon vlakbij en ga lopen met mijn fiets. Als de vrouwen zeker zijn dat ik het kan, laten ze me gaan. Auw, mijn fiets vastpakken doet wel pijn. Met één hand dan maar.

Naar huis lopend heb ik een snelle ademhaling en moet ik een aantal keer stoppen. Ademhalen om niet flauw te vallen. Geen idee of het zou gebeuren. Maar het idee is heftig. Stukje voor stukje naar huis. Daar kan ik mijn arm koelen en op bed gaan liggen. Dan hoeft mijn lijf alleen maar te liggen en kan zich focussen op herstel. Ik geef mezelf reiki en zie wat er ter plekke energetisch nodig is. Mijn onderarm wil iets anders dan mijn pols. Ik visualiseer het maar gewoon. Er hoeft geen beredeneerde logica in te zitten. Ik kan mijn vingers nog bewegen, dus is het niet gebroken, beredeneer ik.

Pijn aan mijn lijf

Huilen, de angst en de stress komen eruit. Wat als de auto niet stilstond? Wat als mijn arm gebroken is, hoe kom ik bij een dokter? Ik woon alleen en ben überhaupt nog nooit naar een eerste hulp of huisartsenpost gemoeten. Waar en hoe kom ik daar? Dat is ook weer spannend en daar levert het me waarschijnlijk nog meer pijn op. Ik ben niet zo goed met heftige niet-crontroleerbare pijn aan mijn lijf. Dat is altijd al zo geweest. Is dat mijn hooggevoelig zijn? Alles komt intensiever binnen. De kans is groot dat je als hooggevoelige op meerdere lagen voelt. Bijvoorbeeld aan je lijf, maar ook van binnen, bijvoorbeeld in de organen. En zelfs op celniveau is mogelijk. Ik laat het huilen en de bewegingen van mijn lijf toe. Ik weet dat ik het anders van binnen opsla en dat helpt de genezing zeker niet.

Kat Snoes komt bij me liggen. Langzaam zakken de heftigheid en de angsten. Mijn lijf kan dit aan. Als ik wat rustiger ben, bel ik mijn ouders. Mijn moeder stuurt krachtige energie op afstand naar mijn arm. Even later belt een goede vriendin. Ook zij stuurt krachtige heling naar me toe. Ik voel een energetisch verband of misschien wel een soort spalk bij mijn pols, zodat er meer rust kan komen en ik niet teveel kan bewegen. Beiden werken.

Pijn vreet energie

Wat doet pijn veel met me. Het vreet energie. Het trekt mijn batterij leeg. Wat dan werkt is: slapen en nog eens slapen. Slapen helpt mijn lijf herstellen. Ik laat mijn pols nog weer koelen en ga slapen. De volgende ochtend is de pijn al iets minder. Mijn pols en hand zijn dik en ik vermoed dan ook zwaar verstuikt. Mijn vingers kan ik nog steeds een beetje bewegen. De dagen erna slaap ik veel. Heel veel. Blijkbaar heeft mijn lijf dat nu nodig. Ik geef er aan toe. Ik kan ook niet veel anders. Al hoewel mijn pols slinkt en de pijn minder wordt, zijn er ook steken die wel even pijn doen. Voor de zekerheid stuurt mijn huisarts me naar het ziekenhuis. Aan het eind van de week worden foto’s gemaakt en blijkt het bot bij mijn pols aan de kant van mijn duim wel gebroken. Dus kon ik meteen door naar de eerste hulp voor tijdelijk gips. Dat leverde weer een hoop nieuwe uitdagingen op.

Wat een plek: geluid, pijn, drukte, stress, fracturen, in en uitlopen, etc. Ik heb overal gezegd dat ik hooggevoelig ben en het prettig vindt als men eerst uitlegt wat ze gaan doen voor ze handelen. Dat hielp wel wat. Wennen aan gips, ingepakt zijn. Een houding vinden voor je arm ‘s nachts. Het vreet weer energie.

Een week erna krijg ik lichter gips. In een ruimte met behoorlijk fel licht en zonder enige frisse lucht. Helaas moet de verpleegkundige voor dit gips wel op mijn pols duwen. Ik dacht na een paar keer, ik val flauw van de pijn. Is niet gebeurd, maar ik voelde meteen mijn batterij weer leeg getrokken worden. Ik ben erna in plaats van voorzichtig naar het werk, terug naar huis gegaan. Naar bed om te slapen. Oh, wat is een lijf kwetsbaar. Het is heftig om weer mee te worden geconfronteerd. Maar gelukkig is er ook een andere kant, want wat een enorm herstellend vermogen heeft mijn lijf.

Een belangrijke les: Naar mijn lijf luisteren

Tja, had ik dat maar eerder gedaan. Dan had ik na de Dille & Kamille al terug naar huis gegaan en was ik waarschijnlijk veilig thuis gekomen. Het begon harder te regenen. Maar ja, ik had deze week allemaal leuke dingen gedaan in de Dutch Sustainable Fashion Week (over duurzame en eerlijke mode) en wilde toch erg graag nog even naar de Reshare store. Dat is de hippe kringloopwinkel van het Leger des Heils. Nu moest ik blijkbaar wat harder even stil gezet worden. Pas op de plaats. Wat is ook weer belangrijk? Naar je lijf luisteren. Goed ervoor zorgen. En vooral ook ernaar handelen. Tja…

Ik ga onderuit en wordt stilgezet. Letterlijk fysiek, maar ook met tijd om te voelen wat echt belangrijk is in mijn hooggevoelig leven. Je raadt het al daar was ik toch weer even vandaan. Verder dan ik zelf dacht. Tja en dan grijpt het universum in. Zodat ik de les kan horen, voelen, weten en herinneren. Een paar dagen later heb ik een woordveld gemaakt met als vraag: hoe kan ik meer bij mijn positieve stralende innerlijke bron blijven? Daarom heen verschenen allerlei mogelijkheden en opties. Die hangt nu aan mijn kast om elke dag aan herinnerd te worden. Of om even te checken: Zit ik nog op de juiste weg? Vergeet ik een aspect? Doe ik waar ik én mijn lijf echt blij van worden? Okee. Nu er naar luisteren en handelen. Dat gaat een heleboel onnodige pijn schelen. 🙂