HSP, begrafenis, Marieke op het Strand

Een nieuwe hoofdstuk: HSP op een begrafenis. Pffft

De impact van een begrafenis op een HSP’er

Dit weekend had ik een begrafenis. De eerste die ik bewust beleefde als HSP’er.  En dat was een nieuw hoofdstuk in mijn leven met hooggevoeligheid. Pfft.

Ik had een heftige en behoorlijk volle week achter de rug. Mijn pc deed het helemaal niet meer. Ik kon niet bij mijn email, documenten of internet. Er was even geen connectie met de rest van de digitale wereld, terwijl dat voor sommigen dingen toch echt nodig was. Verder was er een heftige energie in  mijn tuin en had ik vlak ervoor een leuke maar intensieve 2daagse training over ondernemen.

Ik was dus al moe. Er was weinig tijd voor mezelf (ook niet om stil te staan bij mijn verdriet) en een ontploft huis (dingen moeten snel, geen tijd om op te ruimen, etc). Met als sluitstuk van de week een begrafenis van iemand die euthanasie had laten plegen de week ervoor. Je gevoelens parkeren tot het wel kan, helpt soms. Een beetje. Maar dit was te veel.

De dag van de begrafenis

Op de dag zelf voelde ik de stress in me of de trein met vertraging op tijd zou zijn. Zo niet, dan miste ik de bus die om het uur ging en zou ik gruwelijk te laat zou zijn voor de begrafenis. Eenmaal in de bus merkte ik mijn gevoeligheid voor het gebied: het land (en mogelijk ook de energie) ligt heel laag en dat doet blijkbaar iets met me.

Even later stond ik  -gelukkig ruim op tijd- in de hal van het gebouw met een paar andere voor mij onbekende mensen. De zaal was nog dicht, er was nog niks te zien (aan kist ed). Ik omhelsde kort een vriendin en moest huilen. Alsof er na een supervolle week eindelijk plek was voor mijn verdriet. Maar ik werd me ook energetisch bewust van de anderen. Dat er (zoals veel vaker op een begrafenis) van alles speelt: emoties, verdriet, dat er dingen wel of juist niet meer uitgesproken zijn, eerlijkheid en oneerlijkheid (een belangrijk thema voor HSP’ers), strijd, etc. Zonder te weten van wie, hoe en wat, barstte ik in tranen uit. Langzaam kwamen er meer mensen, wat stil wachtend op wat komen ging. Niemand was in de hal nog in tranen. Of uitte dat althans nog niet. Dat doe je toch meestal later tijdens de dienst. Ik vluchtte even naar de wc en weer een golf van tranen.

Hooggevoelig zijn en afscheid nemen

Vooraf dacht ik: ‘Oh ja, Marieke let op, je bent hooggevoelig en je pikt dingen makkelijk op. Dat is op een begrafenis extra, want dat is een soort snelkookpan van gevoelens en emoties.’ Ik had me er een beetje op voorbereid, maar deze impact had ik niet verwacht. Oké, adem in, adem uit, de aarde in. Laat maar gaan. Het mag. Je bent op een begrafenis. Ik weet van mezelf dat ik op een begrafenis aardig wat kan huilen. Het klinkt misschien gek, maar het is een soort van fijn om te huilen, in de zin van dat mijn tranen er mogen zijn. Het is voor mij een belangrijk onderdeel van afscheid nemen: verdriet toelaten en  loslaten. Al mijn tranen (of die namens een ander, dat weet ik niet precies) mogen er zijn. Zo ging dat dus met golven gedurende de begrafenis. Dan was het even rustig in me en dan kwam er weer een golf. Totdat het uiteindelijk rustiger in mij werd en het meer als mijn verdriet ging voelen.

Een bijzondere begrafenis…

De overledene had al zijn wensen voor de begrafenis van te voren door kunnen geven: de liedjes, de foto’s, de tocht, de doedelzakken, de rozen, de rozenblaadjes op het pad en niemand in het zwart. Het werd een heel bijzondere, unieke en ook spirituele dienst: een van verbinden, van helen, van het hart. We hebben tijdens de dienst vanuit onze hart onze stem kunnen laten horen. We hebben gedanst op het laatste lied. Ik kan het aanraden. Wat voelt dat goed,om alles wat in je lijf zit aan stress, aan verdriet er ook even uit te mogen bewegen. Ieder op zijn manier. We hebben in een cirkel om hem heen licht en liefde mogen sturen.

Ik merk dat ik het heel fijn vind als het spirituele of energetische ook een plek heeft in een begrafenis. Het is onderdeel in mijn hooggevoelige leven en daarmee ook fijn als dit onderdeel mag zijn bij de dood. Het verbindt in plaats van scheidt, het voelt verwarmend in plaats van koud.

…met een voor mij groot dilemma

En toen kwam de tocht van de auto met zijn kist door zijn plaats. Ik merkte eerder bij mezelf al dat ik daaraan niet  mee kon doen. Ik voelde weerstand, want ik kon hem op deze manier niet de laatste eer bewijzen. En dat was wel zijn wens. Daar moest ik toch als nabestaande aan voldoen? Een ongelooflijk dilemma.  De muziek die voorop liep ging keihard, dwars door mijn lijf heen. Het voelde niet goed. Ik kon dit niet en besloot na sparren met een vriendin (is het ego? is het angst? wat is een reden om wel mee te lopen? en wat om niet mee te lopen? etc) en heftig innerlijk beraad om mijn eigen grens te respecteren boven die van de overledene en niet mee te lopen. Ik heb op mijn manier hem eer bewezen tijdens de tijd van de tocht. En die oplossing voelde goed. Ik voelde letterlijk de rust in mijn lijf terugkeren. Erna sloot ik me weer bij de groep aan en gingen we naar zijn laatste fysieke rustplaats.

Bij de koffie erna hoorde je sommigen praten over de begrafenis: wat was het leuk, wat was het fijn, wat was het gezellig. Als je niet beter wist, zou je denken dat het om een feestje ging. Maar het was toch echt een begrafenis. We hebben afscheid genomen van een bijzonder persoon. Kleurrijk zoals een regenboog, divers, verbindend en met de opdracht om te gaan genieten en je hart te volgen. Het leven is te kort om er geen feestje van te maken. En ook de dood mag met het verdriet een feestje zijn. Dat wilde hij ons meegeven.

Ik denk dat hij genoten heeft…

Hoe ga jij om met dilemma’s in jezelf?

Kun je werkelijk staan voor wat voor jou goed voelt? Of ga je jouw grens over. De ene keer zal dat oké zijn en een volgende keer zal dat niet goed voelen en beslis je anders. Zoals ik dit deed bij deze begrafenis. Maar het is verdraaid lastig om bij je zelf te blijven. Het is steeds weer voelen hoe is dit nu voor mij? Ook al wil de maatschappij, je omgeving dat je iets anders behoort te doen. Weet jij waar jouw grenzen liggen? Weet jij wanneer je ervoor kiest om er wel of juist niet over heen te gaan?

Het gaat je uiteindelijk meer rust geven. Je gaat nog beter je intuïtie horen en ook daadwerkelijk kunnen en durven volgen. En af en toe is het prettig om even een sparringpartner te hebben, om te checken of je het goed hoort. Of jij voor jou op dat moment de juiste beslissing maakt. En nee, dat is niet makkelijk. Pfft integendeel. Maar het kan wel. Het is veel oefenen: luisteren en doen. Ik oefen me rot 😉

Mocht jij op een punt staan dat je ook wilt oefenen, wilt luisteren en doen? Dan ben je welkom om dat in de cursus Happy HSP veilig uit te proberen. Er hoeft niets. Voel bij jezelf of dit een juist moment is om jezelf te gaan ontdekken.

Ik wens je veel momenten om te kunnen oefenen, maar dan wel iets minder heftig. 🙂

 

9 thoughts on “Een nieuwe hoofdstuk: HSP op een begrafenis. Pffft

  1. Wat mooi geschreven en wat goed dat je deze beslissing bam. Bij jezelf blijven. Herkenbaar hoe snel je volloopt op een begrafenis cq uitvaart. Kan bij mij 2 kanten op gaan of de kraan gaat open en huilen of het slaat naar binnen en heb ik er 1 of 2 dagen later last van en kan ik fysiek niets meer.. en ben ik uitgeput zoals vandaag. Dank je voor het schrijven x

    1. Dank je wel voor het delen Maria. Het lijkt me heftig wat je beschrijft als het verdriet naar binnen slaat en je 1 of 2 dagen fysiek niets meer kan. Wat een enorme impact kunnen dingen toch hebben op een hooggevoelig lijf. Ik ben me dat steeds steeds meer en meer bewust. Ik wens jou heel veel sterkte en ook wat energie. En natuurlijk nog gecondoleerd. X Marieke

  2. Mijn man is een half jaar geleden overleden na een super zwaar jaar. Na een hersenoperatie was hij van de ene op de andere dag halfzijdig verlamt en had een fikse woordvindstoornis. Ik heb een jaar lang voor hem gezorgd en heen en weer gedraafd naar het ziekenhuis en revalidatiecentrum. Alles gegeven en nog meer (want dat doe je als HSP) en mijzelf totaal kwijtgeraakt. Zat helemaal in mijn hoofd, vreselijk ingewikkelde gedachten, kon slecht bij mijn emoties, veel paniek en huilen van spanning. Begin nu langzaam aan mijzelf weer beetje terug te vinden. Ben nog heel veel bezig met wat er vorig jaar allemaal in mij gebeurde, wat ik weer stom vond van mijzelf. De begrafenis heb ik emotioneel nauwelijks meegekregen. Weduwe worden als HSP en zorg dragen voor een zieke zijn echt zeer heftig.

    1. Frouckje, dank je wel het delen van jouw persoonlijke verhaal. Heftig als een dierbare iets overkomt, waardoor jullie leven totaal op zijn kop staat. Ineens geconfronteerd worden, om moeten gaan met ingrijpende veranderingen zoals zorgen voor een dierbare en uiteindelijk ook zijn overlijden. Gecondoleerd met het verlies van je man.
      Wat fijn om te lezen dat je langzaam weer een beetje jezelf terug vindt. Ik vind het helemaal niet gek dat je veel bezig bent met wat er vorig jaar gebeurd is. Een plek geven wat er gebeurd is, rouwen, een draad proberen weer op te pakken vraagt sowieso tijd, veel tijd. En als HSP’er vraagt dat nog meer tijd. En dat geeft helemaal niets. Neem je tijd, alle tijd die nodig is. Gun jezelf die tijd. Dat is een manier van zorgen voor jezelf. (PS. Je schrijft nergens iets over hulp, ik weet dus niet of je dat al veel of niet gevraagd heb. Maar dat mag (nog steeds). Je mag hulp vragen: kleine hulpjes, grote hulpen, allerlei soorten hulp.)
      Ik wens je tijd en rust. Ik wens je dat je nog veel meer van jezelf gaat vinden en ik wens je licht toe.

  3. Ik heb net je verhaal gelezen en heb hier zoveel in herkend. Een goede collega is gestorven en gisteren was de begrafenis. De afgelopen dagen waren heel zwaar en mijn emoties kropte ik zoveel mogelijk op. Je kan het ook niet maken om op het werken telkens in tranen uit te barsten. Maar dan gisteren op de begrafenis kon ik het niet meer inhouden. Ik heb het geprobeerd omdat ik het nogal genant vond zo te huilen met al die collega’s erbij, maar ik kon het niet tegenhouden. Er waren idd ook momenten tijdens de mis dat ik terug rustig werd en met een glimlach aan de collega terug dacht, om dan plots overvallen te worden door een nieuwe stortvloed aan tranen. Na de kerkdienst ben ik huiswaarts gekeerd, ik kon niet terug aan het werk, en heb ik wat geslapen, ik was compleet uitgeput. Bedankt voor je verhaal, het helpt mij om te zien dat ik niet de enige persoon ben die hiermee worstel.

    1. Muriel, gecondoleerd met het overlijden van je goede collega. Ik vind jouw verhaal ook herkenbaar. Het is heftig, allerlei emoties hebben en ze niet durven of kunnen uiten. Zeker rondom een overlijden op het werk.
      Ik vind het dapper dat je op de begrafenis toch je emoties hebt los gelaten. Ze binnen houden vreet energie. En waarschijnlijk heb je ook nog de emoties rondom rouw van je andere collega’s (bewust of onbewust) opgepikt. Ik kan me voorstellen dat je helemaal uitgeput was. Niet HSP’ers zeggen nogal eens: ‘stel je niet aan’ of ‘dat hoort zo en daarom doe ik dat of moet dat’. Het is zo belangrijk om naar jouw lijf te luisteren en te doen wat goed voor jou is. Ook al is dat iets heel anders dan men, het werk en/of de maatschappij van je verwacht. Dat is goed voor jezelf zorgen.
      Ik wens je veel sterkte en licht toe!

  4. Ik ben ontzettend gevoelig, maar heb het nooit een naam gegeven. Toen mijn vader overleed, was ik de enige die het droog hield. Het kwam er hoe dan ook wel later uit via een hardnekkige rugpijn van maandenlang. Ik wist aanvankelijk niet wat het was. Het bleek volgens de therapeut echter een verkramping vanwege niet-verwerkte rouw.

    1. Hai Natalie, gecondoleerd met je vader. Ja, iedereen gaat weer anders om met een overlijden. En ook met het wel of nog even niet rouwen erna. Wat goed dat je een therapeut hebt die het herkende als een manier van rouw. Rouwen is hard werken. Je gaat door allerlei fasen heen, vaak kriskras, heen en terug. Er is geen standaard voor hoe het hoort te gaan. Je zou kunnen onderzoeken wat je als ontzettend gevoelige nodig hebt in dit proces. Ik wens je sterkte en licht toe. En mocht ik nog iets voor je kunnen doen, laat het me gerust weten.

  5. Het lijkt me inderdaad niet makkelijk om om te gaan met het thema overlijden wanneer je hooggevoelig bent. Ik geloof ook dat het belangrijk is om in de gaten te houden waar jouw grenzen liggen. Neem afstand wanneer een situatie te moeilijk wordt. Push jezelf niet en geef jezelf de tijd en ruimte die je nodig hebt.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *