Er is weer een hoop gebeurd de laatste maanden met mijn bril een uur afzetten. Het gaat met pieken en dalen, vallen (letterlijk 1 keer) en weer opstaan. Maar ik kom steeds een stapje verder (ook letterlijk en figuurlijk).

Update Februari ~ Je hoeft niet alles scherp te zien om toch te kunnen zien

Ik kom er steeds meer achter dat je niet scherp hoeft te zien om toch te kunnen zien. Om toch mee te kunnen doen in de samenleving, buiten en binnen. Al levert dat soms onverwachte momenten op.

Vandaag weer even een uur aan zee lopen zonder bril. Super fijn. Het was bewolkt, maar ook dan is er genoeg te zien. Ik zie vogels over vliegen. Het zijn super grote zwarte vogels, alsof het zee arenden of adelaars zouden kunnen zijn. Blijken natuurlijk gewoon witte grote meeuwen.

Ik zie de schelpen op het zand liggen. Zonder bril lijken het gele, witte en bruine vlekken, alsof het goudstukken zijn. Wat een rijkdom ligt er op het strand. Ik heb er lukraak een meegenomen. Momenten zijn er om te markeren.

De gekozen schelp blijkt een schelp wat blauwe strepen. Net als een ui die je afpelt om steeds dichter bij de/je kern te komen. Zo gaat het ook met een schelp, laagje voor laagje ontstaat ie. Laagje voor laagje ga ik dieper in het proces van natuurlijk zien. En laagje voor laagje dieper in steeds vaker/langer zien zonder bril.

TIP: Overigens vinden je ogen het fijn om te bewegen, in de verte te kijken (heel ontspannend), maar ook details te zien (goed voor de macula, gele vlek in je oog). Dus onderweg afwisselend veraf en dichtbij gekeken. Maar ook de schelpen. Een schelp (of eigenlijk de witte vlek waarvan ik weet dat het een schelp is), de ruimte tussen 2 schelpen, de volgende schelp, de ruimte ertussen en zo verder. Dit kun je ook doen met wolken. Donkere wolk, ruimte ertussen, volgende wolk, ruimte ertussen, etc. Of de golven die op het strand rollen. Je volgt hun ronding, uitsparing, nieuwe ronding. Dus van ding naar ruimte ertussen, naar ding, naar ruimte ertussen. Kan ook met je vingers, met bomen, met struiken, met takken, met bladeren, eigenlijk met alles wat je ziet.

Als ik in mijn eigen buurt loop kan dat ook. Ik merk inmiddels ook dat ik aan het kleurverschil tussen tegels zie of ze scheef liggen en dus de een hoger dan de ander. Even oppassen waar ik mijn voet zet om niet te struikelen. Bij een rand van de stoep waar het donkerder is, moet je echt opletten met even opstappen of afstappen. Zie je de kleur niet, dan glijdt de stoep af/op, zodat je met een kinderwagen of rollator makkelijk de stoep op kan.

Vallen (zonder bril) …

Een tijdje terug is het 1 keer mis gegaan. Toen zag ik het niet. Ik stak een fietspad over, de stoep op, was in gedachten bij aan auto die iets verderop voorbij had gereden en daar lag ik. Je ziet letterlijk niet dat je valt, want dan kun je corrigeren. Maar je merkt ineens dat je ongeveer ligt. Gelukkig vang je jezelf instinctief wel op. Met mijn linkerpols. (Ja, die een tijd gebroken was, maar nu gelukkig prima functioneert. Al had van mij die test niet gehoeven ) Een vrouw vroeg nog: gaat het? Ik zei ja, ik probeer zonder bril te lopen. Het heeft vast gek geklonken.

Dagen later toen ik er met bril op liep, bleek er een lullig randje stenen iets hoger te liggen om het verschil tussen voetpad en fietspad op de brug te markeren. Die stenen had ik even gemist.

En weer opstaan

TIP: Wat hielp was daarna bij elke stoep hardop tegen mezelf zeggen: stoep op, stoep af. Als reminder je gaat de stoep op, let even op, voel of je veel of een beetje hoger moet gaan met je voet. Uiteindelijk is dit een automatisme geworden en hoeft dat inmiddels ook niet meer. Maar het was even een moment dat scherper zien toch handig kan zijn. Of eigenlijk dat bij je lijf blijven handig is. Want als je voelt wat je voet doet, heb je geen super scherp zicht nodig.

Thuis heb ik 2 stukken schuimrubber gevonden (zo blij dat ik soms dingen nog even langer bewaar). Die heb ik half open gesneden en op de leuning van mijn stoel geschoven. Als ik nu achterste voren op deze stoel zit (ook fijn om te doen als je in de zon zit), kan ik met mijn ellebogen zacht leunen en mijn ogen palmeren (handen voor je ogen doen geeft ze super veel rust). Palmeren geeft niet alleen je ogen rust, maar voelt ook echt als een oplaad-momentje voor mezelf, mijn hele lijf. Nog een stofje over het schuimrubber en klaar. En ook dat heb ik nog ergens liggen. Gnagna, Wie wat bewaart, die heeft wat.

Zo verstrijken de uren steeds meer en steeds makkelijker. Op een niet-werkdag kan ik zomaar aan de 2,5 uur (verspreid over de dag) zonder bril zitten. Super fijn. Want hoewel het nog niet terug te zien is bij de meting bij de oogspecialist (en misschien wel nooit te vinden in met een oogmeting), merk ik zelf verschil. En ga ik door.

Update april: elke dag 1,5 a 2,5 uur zonder bril

Haha, valt je wat op? Voorheen stond er update elke dag een uur zonder bril. Daar ga ik inmiddels makkelijk overheen. Op een werk-dag (8 uur achter pc met palmeren, pauzes buiten lopen zonder bril) probeer ik 1,5 uur zonder bril en op een vrije dag 2,5 uur zonder bril. En dat mag in stukjes.

Ik hou nog steeds de tijd bij. Onder het mom van ‘meten is weten’, want dan zie ik de vooruitgang. Steeds vaker denk ik hé, ik ben er al. Soms kan ik er zelfs meer tijd zonder bril aanplakken. Een heel enkele x haal ik het niet. Maar dat is oké. Het is absoluut geen moeten. Het is willen, het is proberen. En inmiddels weet ik dat stapje voor stapje gaan mij ook heel ver brengt.

Ik zie ik zie wat jij niet ziet

Maandag 2e Paasdag was het afwisselend weer met zon, hagel, sneeuw, zon, hagel, sneeuw, etc. Ik had mijn loopje naar de supermarkt zonder bril (15 a 20 minuutjes). In de zon zag ik witte rondjes met een donker midden op de stoep liggen. Ik wist dat het de afgewaaide witte bloesem was van de bomen in de straat. Dat had ik een aantal dagen eerder ontdekt. Als ik naar de boom kijk zie ik wittig en weet ik dat hij vol hangt met bloesem. Ook al zie ik het niet scherp, maar weten dat het er is, weten hoe mooi zo’n boom met bloesem eruit ziet, maakt me toch blij. En kan ik toch enorm genieten van het wazig zien van de bloesem. Dat blijft gek om te ervaren.

Af en toe waaide er een een stukje verder over de stoep. Het had qua vorm en kleur net zo goed een sneeuwvlok kunnen zijn. Alleen waaien die niet zo omhoog om een klein eindje verder weer te landen. Ze hebben ook niet dat donkere midden. Ik ‘zie’ dus en weet wat het is.

Op de terugweg. Het had ervoor blijkbaar gehageld. Ik liep tegen de zon in, langs de kade en zag allemaal stippen glinsteringen op de stoep. Het waren echt puntjes, dat is anders dan een regendruppel of sneeuwvlok, die een andere glinstering geven, namelijk niet in puntjes. En ook anders dan de zon die op het water in de kade schijnt. Het was super mooi om die puntjes glinstering te zien. Het was me nooit eerder zo opgevallen. (PS. Tijdens dit lopen had ik mijn bril in de hand en kon ik even met bril gluren wat ik dacht te zien )

Erna thuis zag ik de sneeuwvlokken buiten vallen. Ook hier zie ik het niet scherp, ik weet dat het sneeuwvlokken zijn en kan enorm blij worden dat ik ze zie. Zo wie zo heb ik de eerste dagen van deze week heel vaak SNEEUW geroepen, als ik met bril grote sneeuwvlokken zag vallen. Zo fijn om met goed zicht de sneeuwvlokken langzaam naar beneden te zien dwarrelen. Om sommige sneeuwvlokken te volgen van boven naar beneden. En dat gevoel neem ik mee, als ik ze ook minder scherp zie.

Ga ik vooruit?

Ik weet het niet goed. Soms heb ik het gevoel dat de vooruitgang stilstaat. Zeker als ik moe ben, dan lijk ik weer slechter te zien. Maar dat heeft iedereen als ie moe is.

Zonder bril is mijn wereld zo wazig, dat ik niet goed kan checken of ik scherper zie. Wat wel lijkt, is dat als ik een weg oversteek en ik uitvoerig naar links en rechts kijk, het soms lijkt alsof ik sneller een fiets of auto zie aankomen/herken dan voorheen. Lees: het is iets minder wazig dan heel wazig. Maar dat is geen duidelijk bewijs.

Misschien komt het omdat ik minder oefeningen doe, palmeer, zwaai, ed. Ik heb weer wat oefenkaarten erbij gepakt, maar dat is ook niet het leukste onderdeel. Op een gegeven moment kun je de kaart wel dromen. Misschien mag ik minder hard zijn voor mezelf en vertrouwen op het proces. Misschien mag ik een minder sterke bril kopen. Dan zet ik die op vrije dagen op en is het verschil, de vooruitgang sneller te zien. Haha, dat ik er dan hip bij loop in mijn vrije tijd (met een bril met een nieuwe frisse kleur) in vergelijking met op het werk (met mijn oude bril waar de ooit blauwe kleur zo goed als weg is).

Ik blijf verder gaan. Ik weet dat het met golven gaat. Nu zit ik misschien even in een minder duidelijke golf. Maar de volgende golf komt ook weer. En ik weet dat er nog steeds heel veel winst te behalen is. Er zijn ook nog een hoop dingen uit te proberen. we experimenteren nog even door.

Het mag nog verder de wereld in

PS. Wel heel gaaf. Ik heb een artikel geschreven voor het tijdschrift ‘De Natuur Uw Arts’ van Stichting Natuurlijk Welzijn over mijn proces van mijn bril afzetten en tips uit de Bates-methode. Ik hoop dat het een serie van 5 wordt waarin ik de lezer kan meenemen naar steeds meer informatie over en update van ervaringen met de methode. Er zijn nog zoveel mensen die er niet van weten. Het is nog even spannend of het geplaatst gaat worden. Duim je voor me mee?

Pss. Het eerste artikel is geplaatst en het tweede is ook al gemaild. Stichting Natuurlijk Welzijn zet een tijdje nadat het tijdschrift verstuurd is naar de donateurs, een aantal artikelen ook online. Hier vind je de link naar het eerste artikel.